Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Αποφάσεις και Νεύρα:@


Γιατί ρε γαμώτο κάθονται όλοι και λένε για λάθος επιλογές? Δεν ΥΠΑΡΧΟΥΝ λάθος επιλογές! Υπάρχουν απλά διαφορετικές εκδοχές! Είναι το πώς θα διαλέξεις εσύ να αντιμετωπίσεις καταστάσεις. Να ξέρεις πώς θες να συνεχίσεις. Χωρίς να ακούς την κάθε μαλακία που σου λένε οι τρίτοι οτι θα το μετανιώσεις. Ας το μετανιώσεις! Επιλογή σου είναι, ξέρεις τις συνέπειες. Και αν δεν σου πάνε όλα όπως τα προγραμμάτισες.. ΞΑΝΑΚΑΝΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΟΥ. Γιατί δηλαδή να κάθεσαι να χάνεις το χρόνο σου σκεπτόμενος την κατάσταση? Πάρτην στα χέρια σου και κάνε οτι σου γουστάρει! Αλλά κάνε κάτι γιατί διαφορετικά θα την παρατείνεις και θα φθείρεσαι ψυχολογικά. Μια απόφαση είναι όλα γαμώτο. Και ποιός θα σου πεί τι είναι λάθος και τι σωστό? Κανείς! Ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά. Αλλά αν επιλέξεις να βλέπεις τις δύο εκδοχές της συνέχειας δεν θα σε αφορά κιολας..!

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Κάτι που έμαθα από μένα.


Είναι από τις σπάνιες εκείνες περιόδους της ζωής σου που όταν σκέφτεσαι την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, νιώθεις ευτυχισμένος. Παρά όμως τη φαινομενική αυτή χαρά, μια φωνή μέσα σου σου ψυθιρίζει λόγια απαισιόδοξα. Και ξαφνικά, μέσα στη ζεστασιά της ευτιχίας σου η φωνή ανοίγει το παράθυρο για να μπει ψυχρός αέρας. Συνήθως αγνοείς το κρύο, ή τουλάχιστον προσπαθείς, αλλά εκείνο δεν πτωείται από την άγνοιά σου και προσπαθεί να σου τραβήξει την προσοχή φυσόντας πιο έντονα. Είναι η στιγμή που αισθάνεσαι οτι κάτι πρόκειται να πάει στραβά.. Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό.. ή ίσως ένα δείγμα αχαριστίας των όσων έχεις. Ψάχνεις απεγνωσμένα να βρείς αυτό που σου λείπει. Εθίζεσαι στον αγώνα σου και παραμελείς αυτά που σε είχαν κάνει ευτιχισμένο πρωτίτερα. Όμως όταν αρχίζεις να το αντιλαμβάνεσαι, έχεις χάσει το παιχνίδι, και μαζί του χάνεις από τη ζωή σου κάθε λόγο να είσαι ευτιχισμένος. Κλείνεσαι στον εαυτό σου βαριά πληγωμένος από εσένα τον ίδιο γιατί κατάφερες να διώξεις από κοντά σου ό,τι αγαπούσες περισσότερο. Καταλαβαίνεις οτι τίποτα δεν είναι δεδομένο και για το μόνο που μπορείς να είσαι σίγουρος είναι οτι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Κάποια στιγμή όμως τα δάκρυα στερεύουν. Είσαι έτοιμος να προχωρήσεις και να τα αφήσεις όλα πίσω σου. Όμως πάντα θα αναρωτιέσαι. *Γιατί αφού ένιωσες το κρύο δεν έκλεισες το παράθυρο?..

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Το αυγουστιάτικό μου όνειρο



Είναι νύχτα και περπατάω στην ακροθαλασσιά. Φυσάει απαλός αέρας και το αυγουστιάτικο φεγγάρι δίνει ένα σκουροκόκκινο τόνο στον ουρανό. Ο αφρός της θάλασσας μου χαιδεύει τα πόδια και τα ποτίζει με την αλμύρα του. Λατρεύω τη θάλασσα το βράδυ. Από μικρή την κοιτούσα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου να απλώνεται στον ορίζοντα, τυλιγμένη στην αγκαλιά του πατέρα μου που μου έδειχνε τ αστέρια καθώς περιμέναμε τη μαμά να έρθει από τη δουλειά. Η θάλασσα ηταν μαύρη εκείνη την ώρα. Και γω δεν μπορούσα να καταλάβω τι απέγινε το άλλοτε γαλάζιο της χρώμα. Νόμιζα οτι τα μάτια μου είναι εκείνα που κάνουν το λάθος, και ήθελα να τρέξω κοντά της για να το επιβεβαιώσω. Ωστόσο ήταν πανέμορφη. Πολλές φορές μου έμοιαζε σαν να ήθελε να πάει κάπου, και τ αστέρια θα τη συνόδευαν αντανακλώντας την λάμψη τους στο σώμα της. Μα εν τέλη η θάλασσα παρέμενε στη θέση της. Τουλάχιστον μέχρι να κλείσω εγώ τα μάτια μου... Αναπολώντας τις περασμένες εκείνες στιγμές λοιπόν, νιώθω μια τεράστια λύτρωση που επιτέλους είμαι δίπλα της. Μέσα στη γαλήνη της νύχτας νιώθω το ρυθμό της μουσικής της. Τώρα καταλαβαίνω γιατί όλοι μαγεύονται από το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Μεταδίδει τη μαγεία του στη θάλασσα και αυτή την εξαπλώνει σε κάθε μέρος της Γης. Τώρα παρατηρώ μια μικρή βαρκούλα να διασχίζει τα νερά. Μέσα στη βάρκα, δύο ερωτευμένοι κοιτάζονται στα μάτια. Θα μπορούσα να έρχομαι εδώ κάθε βράδυ, να ακούω τον ψίθυρο της θάλασσας, του αέρα και του ουρανού.

*Πάω να ζήσω το όνειρό μου! Τα λέμε!

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

H θάλασσά μου



Αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει. Κλείνω τα μάτια κ ακολουθώ τη φαντασία μου. Και εκείνη πάντα με ταξιδεύει στο ίδιο μέρος. Είναι μια παραλία. Μια παραλία με νερά κρυστάλλινα, πολύχρωμες πετρούλες και μικρά ψαράκια να κολυμπάνε στο βυθό της. Και η θάλασσα συνεχίζει επ άπειρον. Τίποτα δεν εμποδίζει το δικό τς ταξίδι. Και η παραλία μου, περιτρυγιρισμένη απο ψηλά απόκρυμνα βράχια, με αποκόβει απο τον κόσμο, με προστατεύει.Μου δίνει την ευκαιρια να ζήσω δίχως πόνο, δίχως θλίψη. Μονάχα εγώ και η θάλασσα μου. Στη σκέψη της και μόνο χαμογελάω. . Και είμαι ερωτευμένη με αυτή τη θάλασσα. Γιατί μονάχα αυτά ξέρει πώς να με αγκαλιάζει τρυφερά, ακόμα και όταν κάνω λάθη. Η θάλασσά μου δεν κοιτάει τα ελαττώματα μου. Η θάλασσα αυτή σκουπίζει τα δάκρυά μου στην αλμύρα της. Και εγώ κολυμπάω στο βυθό της. Μερικές φορές σκέφτομαι να αποδράσω. Να ζητήσω από τη φαντασία μου να με ταξιδέψει κάπου αλλού, μακριά από την θάλασσα αυτή. Όμως έπειτα το μετανιώνω, αφού νιώθω οτι χωρίς τη θάλασσά μου δεν μπορώ να ζήσω..

* Η θάλασσα αυτή είναι η αγάπη μου και εγώ ταξιδεύω στο βυθό της..



Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Στιγμές.

Αναπολώντας το παρελθόν, οι αναμνήσεις ξεπροβάλλουν σαν φωτογραφίες από λήψη ριπής στο μυαλό μου. Πρόσωπα που θυμάμαι από μικρό παιδί μου χαμογελάνε και τα μάτια τους λάμπουν γεμάτα χαρά. Άλλα πρόσωπα με κοιτάζουν με χαραγμένο στο βλέμμα τους το παράπονο, την απογοήτευση, τη στενοχώρια. Οι αναμνήσεις μου αυτές είναι οι στιγμές μου. Σημαδεύουν για πάντα το παρελθόν μου και μου δείχνουν την ταυτοτητά μου. Καθορίζουν τα μαθήματα της ζωής μου και κρίνουν με αντικειμενικότητα τα λάθη μου. Μου δείχνουν την αλήθεια και μου θυμίζουν αυτά που έζησα. Είναι πολύ σημαντικές για έναν άνθρωπο οι στιγμές. Και οτι και να γίνει, κανείς δεν μπορεί να τις στερήσει από κανένα. Ακόμα και μια στιγμή πριν το θάνατο, οι στιγμές περνούν μπροστά από τα μάτια μας σας φιλμάκι μικρού μήκους μαζί με τους τίτλους τέλους. Δείχνουν τις μεγαλύτερες αγάπες, τα σημαντικότερα λάθη-διδάγματα, τις πιο όμορφες εικόνες που συνέλαβαν τα μάτια, τη λύτρωση μετά από μια μεγάλη επιτυχία, και εξαλείφουν κάθε φόβο. Οι στιγμές είναι που καθορίζουν τα επόμενα βήματα γιατί στιγμές σημαίνει εμπειρία.


Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Τι πραγματικά σημαίνει φτώχεια.

Το κείμενο που ακολουθεί πάρθηκε από το site ONNEWS.GR (καθημερινή ενημέρωση με σεβασμό στον αναγνώστη) , ο Στέλιος μου το στειλε:Ρ , και παρουσιάζει μέσα από μια ιστορία την πραγματική έννοια της φτώχειας. Όποιος το διαβάσει πιστεύω θα καταλάβει την αξία της φύσης στη ζωή των ανθρώπων και πόσο πιο σημαντικά είναι τα αγαθά που μας προσφέρει σε αντίθεση με κάθε υλική μπούρδα που νομίζουμε οτι απολαμβάνουμε στον πλαστικοποιημένο μας κόσμο. ( σορρυ για το τελευταίο ). Oρίστε λοιπόν:

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μία οικογένεια που ζούσε στο βουνό.

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
"Πως σου φάνηκε η εμπειρία;"
"Ωραία" απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
"Και τι έμαθες;" συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε ένα σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις...


- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενω αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές...
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι...
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα...
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, ενώ αυτοί σπέρνουν και θερίζουν γι' αυτό...
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι...
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ότι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα...
- Εμείς για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους...
- Εμείς ζούμε "καλωδιωμένοι" με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, "συνδέονται" με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους...

Ο πατέρας, έμεινε έκπληκτος από τις απαντήσεις του γιου του...
Και ο γιος ολόκληρωσε με τη φράση:
"Σ' ευχαριστώ, μπαμπά, που μου δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε..."

Πολύ το πάω αυτό το παιδί :')

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Ο ουρανός το βράδυ*.*


Καθισμένη το βράδυ στην ταράτσα του σπιτιού μου, παρέα με ένα σεντόνι και τη μουσική μου, κοιτάζω τον ουρανό. Πολλές φορές έχω ανάγκη την εικόνα του. Χωρίς τα σύννεφα ή τον ήλιο να μ εμποδίζουν να τον κοιτάξω. Γιατί τη νύχτα ο ουρανός είναι πιο όμορφος από ποτέ!
Ντυμένος στο μαύρο του βελούδο, στολίζεται με μικρά λαμπερά αστέρια και μαγεύει τους θεατές του. Είναι σαν να ελευθερώνει από μέσα του τη νοσταλγία, τη μελαγχολία και τη στενοχώρια. Αμέτοχος στο παιχνίδι του χρόνου, πληγωμένος από κάθε λογής πταίσματα των ανθρώπων, αναπολεί κάθε βράδυ τις περασμένες στιγμές.
Δυστυχώς όμως λίγοι κοιτούν τον ουρανό τα βράδυα. Μονάχα οι πληγωμένοι. Γι΄αυτους συμβολίζει τη μαύρη, καταποντημένη ψυχή τους, θύμα συνήθως ενός έρωτα, πάνω στην οποία μικρές χρυσές φωτίτσες προσπαθούν να αναζωπηρώσουν την ελπίδα. Και εν τελη τα καταφέρνουν. Ανάβουν τη φωτιά της θέλησης για συνέχεια και της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Κ αυτός ο πόθος είναι που τους κάνει δυνατότερους. Ο πόθος να ξαναβρούν τη μέρα.
Γι αυτό οι πονεμένοι κοιτάζουν τον ουρανό το βράδυ. Για να θυμούνται οτι μετά από μια μαύρη νύχτα πάντα έρχεται μια μέρα με φως!

*Γι αυτούς που έχουν κλειστεί στο σκοτάδι.
Εγώ πάλι καλά κατάφερα και βρήκα το διακόπτη.