H θάλασσά μου

Αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει. Κλείνω τα μάτια κ ακολουθώ τη φαντασία μου. Και εκείνη πάντα με ταξιδεύει στο ίδιο μέρος. Είναι μια παραλία. Μια παραλία με νερά κρυστάλλινα, πολύχρωμες πετρούλες και μικρά ψαράκια να κολυμπάνε στο βυθό της. Και η θάλασσα συνεχίζει επ άπειρον. Τίποτα δεν εμποδίζει το δικό τς ταξίδι. Και η παραλία μου, περιτρυγιρισμένη απο ψηλά απόκρυμνα βράχια, με αποκόβει απο τον κόσμο, με προστατεύει.Μου δίνει την ευκαιρια να ζήσω δίχως πόνο, δίχως θλίψη. Μονάχα εγώ και η θάλασσα μου. Στη σκέψη της και μόνο χαμογελάω. . Και είμαι ερωτευμένη με αυτή τη θάλασσα. Γιατί μονάχα αυτά ξέρει πώς να με αγκαλιάζει τρυφερά, ακόμα και όταν κάνω λάθη. Η θάλασσά μου δεν κοιτάει τα ελαττώματα μου. Η θάλασσα αυτή σκουπίζει τα δάκρυά μου στην αλμύρα της. Και εγώ κολυμπάω στο βυθό της. Μερικές φορές σκέφτομαι να αποδράσω. Να ζητήσω από τη φαντασία μου να με ταξιδέψει κάπου αλλού, μακριά από την θάλασσα αυτή. Όμως έπειτα το μετανιώνω, αφού νιώθω οτι χωρίς τη θάλασσά μου δεν μπορώ να ζήσω..

* Η θάλασσα αυτή είναι η αγάπη μου και εγώ ταξιδεύω στο βυθό της..

Στιγμές.

Αναπολώντας το παρελθόν, οι αναμνήσεις ξεπροβάλλουν σαν φωτογραφίες από λήψη ριπής στο μυαλό μου. Πρόσωπα που θυμάμαι από μικρό παιδί μου χαμογελάνε και τα μάτια τους λάμπουν γεμάτα χαρά. Άλλα πρόσωπα με κοιτάζουν με χαραγμένο στο βλέμμα τους το παράπονο, την απογοήτευση, τη στενοχώρια. Οι αναμνήσεις μου αυτές είναι οι στιγμές μου. Σημαδεύουν για πάντα το παρελθόν μου και μου δείχνουν την ταυτοτητά μου. Καθορίζουν τα μαθήματα της ζωής μου και κρίνουν με αντικειμενικότητα τα λάθη μου. Μου δείχνουν την αλήθεια και μου θυμίζουν αυτά που έζησα. Είναι πολύ σημαντικές για έναν άνθρωπο οι στιγμές. Και οτι και να γίνει, κανείς δεν μπορεί να τις στερήσει από κανένα. Ακόμα και μια στιγμή πριν το θάνατο, οι στιγμές περνούν μπροστά από τα μάτια μας σας φιλμάκι μικρού μήκους μαζί με τους τίτλους τέλους. Δείχνουν τις μεγαλύτερες αγάπες, τα σημαντικότερα λάθη-διδάγματα, τις πιο όμορφες εικόνες που συνέλαβαν τα μάτια, τη λύτρωση μετά από μια μεγάλη επιτυχία, και εξαλείφουν κάθε φόβο. Οι στιγμές είναι που καθορίζουν τα επόμενα βήματα γιατί στιγμές σημαίνει εμπειρία.

Τι πραγματικά σημαίνει φτώχεια.

Το κείμενο που ακολουθεί πάρθηκε από το site ONNEWS.GR (καθημερινή ενημέρωση με σεβασμό στον αναγνώστη) , ο Στέλιος μου το στειλε:Ρ , και παρουσιάζει μέσα από μια ιστορία την πραγματική έννοια της φτώχειας. Όποιος το διαβάσει πιστεύω θα καταλάβει την αξία της φύσης στη ζωή των ανθρώπων και πόσο πιο σημαντικά είναι τα αγαθά που μας προσφέρει σε αντίθεση με κάθε υλική μπούρδα που νομίζουμε οτι απολαμβάνουμε στον πλαστικοποιημένο μας κόσμο. ( σορρυ για το τελευταίο ). Oρίστε λοιπόν:

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μία οικογένεια που ζούσε στο βουνό.

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
"Πως σου φάνηκε η εμπειρία;"
"Ωραία" απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
"Και τι έμαθες;" συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε ένα σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις...


- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενω αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές...
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι...
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα...
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, ενώ αυτοί σπέρνουν και θερίζουν γι' αυτό...
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι...
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ότι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα...
- Εμείς για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους...
- Εμείς ζούμε "καλωδιωμένοι" με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, "συνδέονται" με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους...

Ο πατέρας, έμεινε έκπληκτος από τις απαντήσεις του γιου του...
Και ο γιος ολόκληρωσε με τη φράση:
"Σ' ευχαριστώ, μπαμπά, που μου δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε..."

Πολύ το πάω αυτό το παιδί :')

Ο ουρανός το βράδυ*.*

Καθισμένη το βράδυ στην ταράτσα του σπιτιού μου, παρέα με ένα σεντόνι και τη μουσική μου, κοιτάζω τον ουρανό. Πολλές φορές έχω ανάγκη την εικόνα του. Χωρίς τα σύννεφα ή τον ήλιο να μ εμποδίζουν να τον κοιτάξω. Γιατί τη νύχτα ο ουρανός είναι πιο όμορφος από ποτέ!
Ντυμένος στο μαύρο του βελούδο, στολίζεται με μικρά λαμπερά αστέρια και μαγεύει τους θεατές του. Είναι σαν να ελευθερώνει από μέσα του τη νοσταλγία, τη μελαγχολία και τη στενοχώρια. Αμέτοχος στο παιχνίδι του χρόνου, πληγωμένος από κάθε λογής πταίσματα των ανθρώπων, αναπολεί κάθε βράδυ τις περασμένες στιγμές.
Δυστυχώς όμως λίγοι κοιτούν τον ουρανό τα βράδυα. Μονάχα οι πληγωμένοι. Γι΄αυτους συμβολίζει τη μαύρη, καταποντημένη ψυχή τους, θύμα συνήθως ενός έρωτα, πάνω στην οποία μικρές χρυσές φωτίτσες προσπαθούν να αναζωπηρώσουν την ελπίδα. Και εν τελη τα καταφέρνουν. Ανάβουν τη φωτιά της θέλησης για συνέχεια και της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Κ αυτός ο πόθος είναι που τους κάνει δυνατότερους. Ο πόθος να ξαναβρούν τη μέρα.
Γι αυτό οι πονεμένοι κοιτάζουν τον ουρανό το βράδυ. Για να θυμούνται οτι μετά από μια μαύρη νύχτα πάντα έρχεται μια μέρα με φως!

*Γι αυτούς που έχουν κλειστεί στο σκοτάδι.
Εγώ πάλι καλά κατάφερα και βρήκα το διακόπτη.

Βαρεμάρα.

Τα τελευταία χρόνια, με την παρουσία του internet και των διαφόρων μέσων που κάνουν τη ζωή απλούστερη και ευκολότερη, το 24ωρο άρχισε να φαίνεται μεγαλύτερο. Και γιατί αυτό? Επειδή χρειάζεται δραματικά λιγότερος χρόνος για να κάνεις το οτιδήποτε. Σωστά θα πει κάποιος λοιπόν, " ε και? καλύτερα! περισσότερος χρόνος για ύπνο χδ ". κι όμως δεν είναι έτσι. Ο οργανισμός μας χρειάζεται τον ύπνο για να ξεκουραστεί. Πώς λοιπόν να ξεκουραστεί όταν δεν κουράστηκε ποτέ? -νταξ, καλή ερώτηση- κάπως έτσι υποθέτω προέκυψε και ένα είδος αυπνίας. Δυστυχώς όμως το μόνο πρόβλημα ΔΕΝ είναι ο ύπνος. Κάτι πολύ πιο ύπουλο εμφανίστηκε αναστατώνοντας τη ζωή κάθε πολίτη. Η ΒΑΡΕΜΑΡΑΑΑΑ. (ταραταταααα! εδώ είναι που πέφτουν σερπαντίνες συχρόνως με ανόητες επεφημίες και μπλαμπλαμπλα...).
Και κυρίες και κύριοι αυτός είναι ο λόγος που βαριόμαστε καθημερινάααα! Μπορούμε να έχουμε τα πάντα με το πάτημα ενός κουμπιού και κατά συνέπεια η παραμικρή άσκηση μας κουράζει! Έλεος. Και νταξ ωραία όλα αυτά. Αλλά πώς μπορεί κάποιος να μη βαριέται? Και δεν μιλάω για τις επίπονες στιγμές που διαβάζει τα μαθήματά του ή είναι αναγκασμένος να κάνει baby sitting στα μικρότερα αδέρφια του, αλλά για τις ώρες που περνάει μπροστά στον κουβά που βγάλανε Τηλεόραση, ή τους αιώνες που κάθεται στον καναμπέ με το λάπτοπ αγκαλιά ψάχνοντας κάποιον να μιλήσει στο facebook. Πολύ απλά ΣΤΑΜΑΤΩΝΤΑΣ ΝΑ Τ ΚΑΝΕΙ! Καλά, ειδικά η τηλεόραση είναι εντελώς άχρηστη. Όλα υπάρχουν στο internet, οπότε την έχουμε απλά για να υπάρχει κάτι πάνω στο έπιπλο απένταντι από τον καναπέ. Το βάζο με τα λουλούδια έχει ξεπεραστεί χρόοοοονια τώρα. Μην την παρακολουθείς λοιπόν, γιατί μην ξεγελιέσαι. Εσύ έχεις το τηλεκοντρόλ αλλά εκείνη σε ελέγχει ;). Τώρα με το internet, οτι και να πω είναι λίγο. Νταξ, καταλαβαίνω, έχει τα πάντα. Όλοι το χρησιμοποιούν, πληροφορίες, καιρός, έτοιμες εγρασίες, google translator, φωτογραφίες από όλο τον κόσμο. Αλλά ΦΥΣΙΚΑ αυτά δεν είναι αρκετά. Έχουμε μαζευτεί όλοι στα facebook, msn, twitter, yahoo, oovoo και δεν ξέρω και γω τι άλλο υπάρχει ( R.I.P hi5 ). Μαζεύουμε 2000 φίλους, που ουσιαστικά ξέρουμε τους 300 και κάνουμε παρέα με τους 10, τους αφήνουμε να εισβάλουν στην προσωπική μας ζωή και τους επιτρέπουμε να μας κρίνουν, κάνοντας like και comments στην φωτογραφίες και στις καταστάσεις μας. Και μετά λένε οτι τα ναρκωτικά σε μαστουρώνουν! -.- ΕΙΡΩΝΙΑΑΑΑ. Βγες από κει κύριος! Πάρε τηλέφωνο τους πραγματικούς σου φίλους και πήγαινε μια βόλτα. Εξάλλου δεν δίνεις δεκάρα για τους υπόλοιπους. Όλα εξευγενισμένες μαλακίες είναι!. Ξεκίνα ένα χόμπι, μάθε σε τι είσαι καλός, εξάσκησε το και η βαρεμάρα θα εξαληφθεί! ( θεωρία σε πειραματική μορφή. )

Γονεϊκά προβλήματα.

Είμαι σίγουρη οτι και εσείς όπως κ εγώ, αν φυσικά είστε έφηβοι, έχετε γονεϊκά προβλήματα ή πιο απλά προβλήματα με τους γονείς σας. ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ! Οι γονείς μας, που υποθετικά -πάντα- είναι δίπλα μας στις δύσκολες στιγμές, μας φροντίζουν, μας ταίζουν, μας προσέχουν και δεν ξέρω γω τι άλλο κάνουν, φυσικά για το 'καλό' μας, ΝΑΙ! ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. φυσικά αυτό το ξέρετε. Η αιτία λοιπόν, σύμφωνα με έναν έμπειρο γονιό (τη μάνα μου), είναι οτι είμαστε στην εφηβεία και τα θέλουμε όλα δικά μας. και πείτε μου τώρα εσείς έναν άνθρωπο που δεν τα θέλει όλα δικά του. Έστω σε κάποιο κομμάτι της ζωής του. Μέχρι και γονείς μας που ισχυρίζονται οτι τα δίνουν όλα για μας, ουσιαστικά δεν το κάνουν. Εκτός αν εννοούν οτι μας δίνουν ΚΑΙ τα νεύρα τους μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά, ΚΑΙ 24874938 δουλειές του σπιτιού να κάνουμε γιατί και καλά πρέπει να μαθαίνουμε για το μελλοντικό μας σπίτι. αλλα στο κάτω κάτω, ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ είναι. Αφήστε μας να τα μάθουμε όλα στο ΜΕΛΛΟΝ. Και δια να επανέλθω, η αιτία των προβλημάτων είναι η δικιά μας αχαριστία. μμμ.. μμάαααλιστα. για να δουμε. Τι ζητάει ένας έφηβος στη σήμερον ημέρα? Ένα σπίτι να μείνει. -οκει. Λίγη μοναξιά παρέα με το pc του. -έγινε, το μεσημέρι που κοιμούνται όλοι. Να βγαίνει με τους φίλους του , ειδικά το καλοκαίρι.. -αααα δεν νομίζω! -.- εδώ είναι που οι περισσότεροι τα χαλάνε με τους γονείς τους. Στο θέμα 'ΕΞΟΔΟΟΟΣ'. και επειδή είναι καλοκαίρι και δεν έχει νόημα ν αναφέρω τι γίνεται το χειμώνα, lets see!. Είναι μια όμορφη καλοκαιρινή Δευτέρα και ο φίλος σου ο Κώστας σε παίρνει τηλέφωνο. Τι λέει ρε? θα πάμε πουθενά το απόγευμα? και του απαντάς εσύ: ναι ρε, κατα τς 7 πλατεία. ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ! έλα μου όμως που μετά ξεκινάνε τα δύσκολααα. τους έχουμε καλομάθει τους γονείς μας το χειμώνα. έξω μόνο κάθε σάββατο και άντε και σε κανένα παρτάκι. ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. δεν υπάρχουν μαθήματα και ο μόνος λόγος να κάτσουμε μέσα είναι.... ΚΑΝΕΝΑΣ. παίρνουμε λοιπόν κινητό, κλειδιά, ακουστικά και τσίχλες. κομπλέ. πάμε να ανοίξουμε την πόρτα φωνάζοντας 'πάω μια βόλτα λίγο' και έρχεται η απάντηση: ΠΟΥ ΠΑΣ ΠΑΛΙΙΙ? -.- (τι πάλι γαμώτη , όλοι μέρα λιώνω στο φβ και τώρα π πάω να πάρω λίγο καθαρό αέρα είναι πααααααααλι?) και απαντάμε κλασσικά: Κέντρο / βόλτα / κάτω / εδώ πιο κάτω / για καφέ. ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ , ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΒΑΡΙΕΜΑΙ. τι πιο απλο? αλλα οι γονείς έχουν δικιά τους άποψη. ''Βγαίνεις κάθε μέρα! κάτσε λίγο να ηρεμήσεις! τέρμα τα λεφτά για τς επόμενες 10 μέρες! ανησυχώ για σένα! έχουν πάρει τα μυαλά σου αέρα! ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ?'' εδώ είναι λοιπόν που σπάνε τα νεύρααα! και ακολουθεί ενας καβγάς από δω μέχρι του χρόνου. σίγουρα τον έχουμε ζήσει όλοι μας. και μετά φυσικά βγαίνουμε, απλά με τη βοήθεια ενός depon (να ναι καλα ) και πολληηηηηης καλης θέλησης. Αχχχχ τι τραβάμε! και κατανόηση μηδέν! και η χαρακτηριστική φράση που τους καθησυχάζει: Εφηβεία είναι, θα περάσει. ΑΧΧΧΧΧΧΧΧ. η απάντηση? ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΥΓΕΙ, ΑΣΕ ΜΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΤΗ ΖΗΣΩ. και επειδή βαρέθηκα να γράφω, εξάλλου όλοι ξέρετε τη συνέχεια της κατάστασης, εμπειρικά τουλάχιστον, σας αφήνω. Όποιος διαφωνεί, μαγκιά του. εγώ τη γνώμη μου είπα ;)