Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Κάτι που έμαθα από μένα.


Είναι από τις σπάνιες εκείνες περιόδους της ζωής σου που όταν σκέφτεσαι την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, νιώθεις ευτυχισμένος. Παρά όμως τη φαινομενική αυτή χαρά, μια φωνή μέσα σου σου ψυθιρίζει λόγια απαισιόδοξα. Και ξαφνικά, μέσα στη ζεστασιά της ευτιχίας σου η φωνή ανοίγει το παράθυρο για να μπει ψυχρός αέρας. Συνήθως αγνοείς το κρύο, ή τουλάχιστον προσπαθείς, αλλά εκείνο δεν πτωείται από την άγνοιά σου και προσπαθεί να σου τραβήξει την προσοχή φυσόντας πιο έντονα. Είναι η στιγμή που αισθάνεσαι οτι κάτι πρόκειται να πάει στραβά.. Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό.. ή ίσως ένα δείγμα αχαριστίας των όσων έχεις. Ψάχνεις απεγνωσμένα να βρείς αυτό που σου λείπει. Εθίζεσαι στον αγώνα σου και παραμελείς αυτά που σε είχαν κάνει ευτιχισμένο πρωτίτερα. Όμως όταν αρχίζεις να το αντιλαμβάνεσαι, έχεις χάσει το παιχνίδι, και μαζί του χάνεις από τη ζωή σου κάθε λόγο να είσαι ευτιχισμένος. Κλείνεσαι στον εαυτό σου βαριά πληγωμένος από εσένα τον ίδιο γιατί κατάφερες να διώξεις από κοντά σου ό,τι αγαπούσες περισσότερο. Καταλαβαίνεις οτι τίποτα δεν είναι δεδομένο και για το μόνο που μπορείς να είσαι σίγουρος είναι οτι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Κάποια στιγμή όμως τα δάκρυα στερεύουν. Είσαι έτοιμος να προχωρήσεις και να τα αφήσεις όλα πίσω σου. Όμως πάντα θα αναρωτιέσαι. *Γιατί αφού ένιωσες το κρύο δεν έκλεισες το παράθυρο?..

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Το αυγουστιάτικό μου όνειρο



Είναι νύχτα και περπατάω στην ακροθαλασσιά. Φυσάει απαλός αέρας και το αυγουστιάτικο φεγγάρι δίνει ένα σκουροκόκκινο τόνο στον ουρανό. Ο αφρός της θάλασσας μου χαιδεύει τα πόδια και τα ποτίζει με την αλμύρα του. Λατρεύω τη θάλασσα το βράδυ. Από μικρή την κοιτούσα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου να απλώνεται στον ορίζοντα, τυλιγμένη στην αγκαλιά του πατέρα μου που μου έδειχνε τ αστέρια καθώς περιμέναμε τη μαμά να έρθει από τη δουλειά. Η θάλασσα ηταν μαύρη εκείνη την ώρα. Και γω δεν μπορούσα να καταλάβω τι απέγινε το άλλοτε γαλάζιο της χρώμα. Νόμιζα οτι τα μάτια μου είναι εκείνα που κάνουν το λάθος, και ήθελα να τρέξω κοντά της για να το επιβεβαιώσω. Ωστόσο ήταν πανέμορφη. Πολλές φορές μου έμοιαζε σαν να ήθελε να πάει κάπου, και τ αστέρια θα τη συνόδευαν αντανακλώντας την λάμψη τους στο σώμα της. Μα εν τέλη η θάλασσα παρέμενε στη θέση της. Τουλάχιστον μέχρι να κλείσω εγώ τα μάτια μου... Αναπολώντας τις περασμένες εκείνες στιγμές λοιπόν, νιώθω μια τεράστια λύτρωση που επιτέλους είμαι δίπλα της. Μέσα στη γαλήνη της νύχτας νιώθω το ρυθμό της μουσικής της. Τώρα καταλαβαίνω γιατί όλοι μαγεύονται από το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Μεταδίδει τη μαγεία του στη θάλασσα και αυτή την εξαπλώνει σε κάθε μέρος της Γης. Τώρα παρατηρώ μια μικρή βαρκούλα να διασχίζει τα νερά. Μέσα στη βάρκα, δύο ερωτευμένοι κοιτάζονται στα μάτια. Θα μπορούσα να έρχομαι εδώ κάθε βράδυ, να ακούω τον ψίθυρο της θάλασσας, του αέρα και του ουρανού.

*Πάω να ζήσω το όνειρό μου! Τα λέμε!