Κάτι που έμαθα από μένα.

Είναι από τις σπάνιες εκείνες περιόδους της ζωής σου που όταν σκέφτεσαι την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, νιώθεις ευτυχισμένος. Παρά όμως τη φαινομενική αυτή χαρά, μια φωνή μέσα σου σου ψυθιρίζει λόγια απαισιόδοξα. Και ξαφνικά, μέσα στη ζεστασιά της ευτιχίας σου η φωνή ανοίγει το παράθυρο για να μπει ψυχρός αέρας. Συνήθως αγνοείς το κρύο, ή τουλάχιστον προσπαθείς, αλλά εκείνο δεν πτωείται από την άγνοιά σου και προσπαθεί να σου τραβήξει την προσοχή φυσόντας πιο έντονα. Είναι η στιγμή που αισθάνεσαι οτι κάτι πρόκειται να πάει στραβά.. Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό.. ή ίσως ένα δείγμα αχαριστίας των όσων έχεις. Ψάχνεις απεγνωσμένα να βρείς αυτό που σου λείπει. Εθίζεσαι στον αγώνα σου και παραμελείς αυτά που σε είχαν κάνει ευτιχισμένο πρωτίτερα. Όμως όταν αρχίζεις να το αντιλαμβάνεσαι, έχεις χάσει το παιχνίδι, και μαζί του χάνεις από τη ζωή σου κάθε λόγο να είσαι ευτιχισμένος. Κλείνεσαι στον εαυτό σου βαριά πληγωμένος από εσένα τον ίδιο γιατί κατάφερες να διώξεις από κοντά σου ό,τι αγαπούσες περισσότερο. Καταλαβαίνεις οτι τίποτα δεν είναι δεδομένο και για το μόνο που μπορείς να είσαι σίγουρος είναι οτι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Κάποια στιγμή όμως τα δάκρυα στερεύουν. Είσαι έτοιμος να προχωρήσεις και να τα αφήσεις όλα πίσω σου. Όμως πάντα θα αναρωτιέσαι. *Γιατί αφού ένιωσες το κρύο δεν έκλεισες το παράθυρο?..