Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Ο ουρανός το βράδυ*.*


Καθισμένη το βράδυ στην ταράτσα του σπιτιού μου, παρέα με ένα σεντόνι και τη μουσική μου, κοιτάζω τον ουρανό. Πολλές φορές έχω ανάγκη την εικόνα του. Χωρίς τα σύννεφα ή τον ήλιο να μ εμποδίζουν να τον κοιτάξω. Γιατί τη νύχτα ο ουρανός είναι πιο όμορφος από ποτέ!
Ντυμένος στο μαύρο του βελούδο, στολίζεται με μικρά λαμπερά αστέρια και μαγεύει τους θεατές του. Είναι σαν να ελευθερώνει από μέσα του τη νοσταλγία, τη μελαγχολία και τη στενοχώρια. Αμέτοχος στο παιχνίδι του χρόνου, πληγωμένος από κάθε λογής πταίσματα των ανθρώπων, αναπολεί κάθε βράδυ τις περασμένες στιγμές.
Δυστυχώς όμως λίγοι κοιτούν τον ουρανό τα βράδυα. Μονάχα οι πληγωμένοι. Γι΄αυτους συμβολίζει τη μαύρη, καταποντημένη ψυχή τους, θύμα συνήθως ενός έρωτα, πάνω στην οποία μικρές χρυσές φωτίτσες προσπαθούν να αναζωπηρώσουν την ελπίδα. Και εν τελη τα καταφέρνουν. Ανάβουν τη φωτιά της θέλησης για συνέχεια και της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Κ αυτός ο πόθος είναι που τους κάνει δυνατότερους. Ο πόθος να ξαναβρούν τη μέρα.
Γι αυτό οι πονεμένοι κοιτάζουν τον ουρανό το βράδυ. Για να θυμούνται οτι μετά από μια μαύρη νύχτα πάντα έρχεται μια μέρα με φως!

*Γι αυτούς που έχουν κλειστεί στο σκοτάδι.
Εγώ πάλι καλά κατάφερα και βρήκα το διακόπτη.

10 σχόλια:

  1. ποσες φορες περασανε στο χθες σε νυχτες σκοτεινες
    στιγμες πληγωμενες που δεν ηταν απο ερωτες
    βραδιες ξενερωτες νυχτες αξημερωτες
    γερωντες που σε συμβουλεψαν απ οτι εζησες
    λερωσες ποσες φορες τη συνηδηση σου
    ομως αυτη αν και σκωτεινη θα ναι εκει παντα μαζι σου
    τη λενε νυχτα...νυχτα τη φωναζουνε
    και ριχτα τα χαρτια σου αμα εισαι απενταντι της
    παιδι της αμα εισαι πρεπει να φοβασε απατης
    παιχνιδι γιατι εμαθε να τρωει τα παιδια της
    σαν κρονος και χρονο θελει πολυ και πονο πιο πολυ αμα γουσταρει μεσα της να επιβιωσεις
    να δωσεις πρεπει πολλα και δεν μπορεις να της κρυφτεις γιατι βρησκετε παντου και πουθενα
    γιος της κι εγω πλεον μπορω να αναφερθω
    οτι δεν μου μαθε κανενα σχολειο μου μαθε πως να φερθω
    νυστα δε μετανοιωσα τη μουσικη μου αγαπησα
    σε δρομους περπατησα και λαθος καντησα
    ψυχολογο μου ειχα αυτη στα ποδια μου κι αν παραπατησα ξαναπατησα...ναι ξαναπατησα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ετσι ρε σοφ! Συνέχισε να γράφεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ιάσονα καθε φορά σε παραδέχομαι και πιο πολύ:Ρ
    μενέλαε, ευχαριστώ:Δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ ωραίο κείμενο!! συνέχισε έτσι,και εμείς από πίσω αναγνώστες!! (:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πόσο τέλειος είναι ο τιτλος του blog σου ;;; με τη φωτογραφία σου διπλα.. Μ' αρέσει;)
    Επίσης...
    Οι πληγωμένες καρδιές γιατρεύονται συνήθως με τον χρονο.Οι πληγές σου θα ανοιξουν και θα κλείσουν.Κάποιες ίσως να αργήσουν πολύ να κλείσουν.Όμως θα κλείσουν.Εσύ όμως τι έμαθες απ' αυτές...!
    Να σε κάνω add στο facebook ? To είδα στο widget δίπλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Meymigrou, σ ευχαριστω πολυ!:) και μαρινα, το έφτια3ε ο dim360 γι αυτο ειναι ωραιο! χδ (δεν 3ερω αν τον 3ερεις αλλα τεσπα). Επισης, συμφωνώ μαζί σου και ναι κάνε με add! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ναι έχω δει το blog του !
    Οκ... σ' έκανα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή